Młoda para wyrusza spod zasobnej willi podmiejskiej w podróż poślubną.
— Gratuluję ci, synu — trąca pana młodego stryj — badylarz. — Jest naprawdę prześliczna. Wykształcona, majętna, sam miód...
— I do tego jest jeszcze dziwicą — zaperza się pan młody.
— Mogę się ze stryjem założyć o milion złotych.
W tym momencie wtrąca się do rozmowy panna młoda:
— Musimy już jechać, kochany. Do zobaczenia, stryjaszku.
A potem już w wynajętym na okres ceremonii mercedesie ssycy z wściekłością do męża:
— Nigdy, do cholery, do niczego nie dojdziemy, gamoniu, jeżeli od pierwszego dnia zaczniesz tak lekkomyślnie rządził budżetem!

— Niepotrzebnie się tego obawiasz, moja droga — tłumaczy gospodyni wiejska dorosłej córce w przeddzień jej ślubu.
— Pospaceruj spokojnie po podwórzu, przyjrzyj się, jak nasz kogut Wicuś postępuje z kurami, a będziesz przygotowana na wszystko.
— Dziękuję, droga mamo! — odpowiada dziewoja; po czym następnego dnia, w noc poślubną, zjawia się w sypialni ukochanego w koszuli nocnej i w strażackim hełmie na głowie.
— Zwariowałaś?! — wykrzykuje poślubiony świeżo małżonek, rozplątując tasiemki przy kalesonach. — Po co ten hełm?
— Mama powiedziała mi wszystko — odpowiada dziewczyna tajemniczym szeptem. — Ja naprawdę cię kocham, Franus. I bierz mnie całą. Ale tego waszego dziobania po głowie, to jednak nie zniosę.

Po dwutygodniowym pobycie w delegacji służbowej Polak powraca późną nocą do domu.
— To ty, kochanie? — słyszy z sypialni rozespany głos małżonki.
— Ależ nie, najdroższa! — odpowiada przytomnie. — To tylko ja, twój mąż.

Polak po powrocie z delegacji otwiera szafę, aby odwiesić płaszcz przeciwdeszczowy i spostrzega w niej zupełnie obcego mężczyznę:
— Co pan tutaj robi? — wykrzykuje zaskoczony.
— Chciałbym powiedzieć prawdę, ale pan pewnie i tak nie uwierzy. Czekam na przyspieszenie.
— Ty cholerny oszuście! — wykrzykuje oburzony mąż-rogacz. — Nie dosyć, że się pie...szycie z moją żoną, to jeszcze twierdzi pan, że mu się moja chałupa z Belwederem pomyliła?!...

Rozmawiamy, jak Polak z Polakiem. Dwaj przyjaciele z lat szkolnych rozmyślają w knajpie o swoich zmarnowanych szansach egzystencjonalnych:
— Ideały to piękna rzecz! — mówi jeden z nich, z charakterystycznym znaczkiem w klapie, unosząc w górę kolejny kufel piwa. — Trzeba mieć w życiu ideały!..
— Masz rację, stary! — zgadza się z przyjacielem drugi. — Tylko po co ja się z tą k...ą ożeniłem!...