W kawiarni „Nowy Świat", przy ul. Nowy Świat w Warszawie spotyka się dwóch przyjaciół, opalonych i wypoczętych po urlopie, i wymieniają wrażenia ze swoich wakacyjnych wojaży:
— Spędziłem wspaniały urlop w Puszczy Augustowskiej — mówi jeden z nich.
— A propos „puszcza". Spotkałem wczoraj w tej samej kawiarni twoją żonę.

Natchniona blondynka do bacy:
- Wy to jestescie szcześliwi.
Widujecie zaslubiny gorskich potokow z obloczkami, widujecie, jak zachodzace slonce wypija czern calego dnia, jak blady ksiezyc topi sie w bezdennych mglach...
- Wszystko to widywalem, panienecko ale teraz juz nie pije...

Spotkanie po latach serdecznych przyjaciół ze szkoły średniej. Oczywiście — wspominki, oczywiście — obowiązkowy rajd po nocnych knajpach warszawskich, a potem o świcie — powrót do domu, do wytwornego apartamentu na warszawskim Ursynowie:
— Nie powiem, dorobiłem się — oprowadza podchmielonego przyjaciela ten, który mieszka w Warszawie. — Tutaj jeden pokój, tutaj drugi, tutaj komplet mebli swarzędzkich. A ten na kanapie, który leży obok mojej żony, to chyba będę ja...

Był sobie dziad i baba, bardzo starzy oboje. Żyli długo i szczęśliwie. Pewnego wieczoru, kiedy starsza pani zdrzemnęła się nad robótką na drutach, podczas nadawania 120 odcinka serialu „Dynastia", natomiast jej mąż poddrzemywał nad "Gazetą Wyborczą", nagle jakby zły duch w niego wstąpił. Z nieprzyzwoitym okrzykiem poderwał się, przedreptał przez cały pokój, aż do bujanego fotela staruszki, i — luja na odlew! w mordę!...
- Zwariowłeś, stary? — wykrzykuje wyrwana gwałtownie z drzemki starsza pani. — Co się stało?
Trzęsąc się ze złości i drąc na strzępy swoje ulubione czasopismo, a także tupiąc nogami, i szarpiąc bonżurkę, staruszek odwrzasnął:
- Bo jeszcze teraz mnie cholera ciska, jak sobie przypomnę, żem cię bez cnoty brał!...

Pewien prominentny polityk z kręgu tzw. "obozu belwederskiego" oblał maturę.
— Ale ja i tak wykończę sukinkota! — grzmi po powrocie do gmachu ministerstwa. — Specjalnie mi takie trudne pytania zadawał, komuch jeden!
— A na czym oblałeś? — wypytuje przyjaciela tzw. doradca ministra, skądinąd doktor nauk humanistycznych, Sylwester N.
— Na historii. Zupełnie z głowy mi wyleciało, jak ma na imię Waszyngton,
— Naprawdę nie wiesz? — dziwi się Sylwester N. — To przecież takie proste. I łatwo zapamiętać.
— A jak?
— No "Rondo". Mówi się "Rondo Waszyngtona", prawda?