Rozmowa w barze:
- Słyszałeś, Ziutek stracił swoje stanowisko...
- Tak, tak... W życiu coraz częściej spotyka się osły, które nie dorosły do swojego żłobku.

- Idymy do mnie - mówi Maształski do Ecika.
- Przeca u ciebie w domu żona i teściowo, i już jest po północy!
- To co! Chodź i głupio nie godej.
Żona i teściowa witają ich zgięte w pół. Teściowa stawia na stole butelkę, żona zdejmuje Masztalskiemu buty.
-Jezusiczku! - dziwi się Ecik. -Jak ty to robisz, że mosz taki posłuch w domu?
- Wiesz - zaczyna Maształski - miołech psa. Przychodzę do domu, a tu na dywan narobione! Pokozołech psu żółto kartka. Przychodzę na drugi dzień, a tu zaś narobione. Pokozołech mu drugo żółto kartka. Przychodzę na trzeci dzień, a tu na dywan narobione i jeszcze nalone! Pokozołech psu czerwono kartka i żech obdarł go ze skóry...
- Ale co to mo wspólnego z żoną i teściową? — pyta Ecik.
- Widzisz, one już mają po dwie żółte kartki...

Masztalski przyszedł do sklepu górniczego. Kupił sobie radio, lodówkę i pyta:
- A mocie, pani, ciemne okulary?
- Mam - na to ekspedientka - ale po dwa tysiące.
- Ogłupieliście!
- Kupić nie musicie, ale przymierzcie. Mierzy Masztalski i oczom nie wierzy! Ekspedientka gola! Zdejmuje okulary - ekspedientka ubrana... Wsadza na nos - goła!
- Kupuję! - krzyczy rozochocony. Wchodzi Masztalski do mieszkania i zaciera ręce. Już w przedpokoju wkłada okulary na nos, otwiera drzwi do pokoju i widzi - sąsiad goły, żona goła! Zdejmuje okulary - żona goła, sąsiad goły!
- Ale okulary! Tela tysięcy i taki klamor - mruczy. - Jeszcze żech nie zdążył donieść do domu, a już się zepsuły!

Masztalski dorabiał po szychcie jako fryzjer. Raz przychodzi do niego znajomy sztygar i prosi o golenie. Masztalski smaruje mu twarz kremem i pluje na pędzel.
- Masztalski, co wy robicie? - złości się klient.
- Nie ciepcie się, panie sztygar, bo i tak żech specjalnie wos potraktowoł. Innym plują prosto na pysk.

Ecik, Francik Kichol i Masztalski wychodzą z restauracji. Francik zatrzymuje się jeszcze przy bufecie i prosi o trzy setki. Wypijają i nagle Francik pada jak ścięty na podłogę. Masztalski patrzy na leżącego i mówi:
- Wiesz, Eciczku, u Francika to mi się nojbardziej podoba, że on zawżdy wie, kiedy będzie mioł dość.