Masztalski i Ecik układają dachówki na szczycie wieży ratusza miejskiego. Nagle Ecik krzyczy z góry do majstra:
- Panie majster! Masztalski zlecioł z rusztowania!
- To godej mu, coby już na wierch nie wyłaził, bo zarozki momy fajrant! - odpowiada majster.
- Chyba nie musza mu godać!
- Po czemu?!
- Bo on koło zegara lecioł!

- Następny proszę!
- Źle ze mną... Słaby jestem... - stęka Masztalski, wchodząc do gabinetu lekarza zakładowego. Lekarz zbadał go, opukał i powiada:
- Nic panu nie jest. Niech pan idzie do roboty i nie zawraca mi głowy!
Masztalski wyszedł z gabinetu. W poczekalni na oczach wielu pacjentów upadł i umarł.
- Panie doktorze, szybko, szybko! - krzyczą ludzie.
Lekarz wychodzi, patrzy na Masztalskiego, spogląda na pacjentów i kiwając głową, mówi:
- Widzicie! Wolał umrzeć, niż iść do roboty.

- Panie Masztalski, ma pan upomnienie, bo śpi pan w godzinach urzędowania.
- Tak, kierowniku, ale śnią mi się tylko sprawy służbowe.

Ecik spotyka Masztalskiego:
- Kaj terozki robisz?
- W urzędzie.
- A co robisz? - Nic.
- To mosz pierwszorzędne zajęcie!
- No toć, ale jako konkurencja!

Do pracy przyjmują nowego pracownika. Kadrowa pyta go:
- Jak długo był Pan w poprzednim zakładzie?
- Trzy lata.
- Czy opuścił go Pan wskutek wypowiedzenia?
- Nie! Dzięki amneestii!